San Pedro de Atacama

Hoooooi,

Hier weer een updateje uit het zonnige Santiago, waarin ik vooral veel ga vertellen over het nog veel zonnigere San Pedro de Atacama.
Maar eerst even goed nieuws: mijn visum is eindelijk goedgekeurd! Ja, je leest het goed, ik zit hier al ruim drie maanden en ik was nog steeds aan het wachten op m'n visum. Voor een groot deel de schuld van mijn eigen luiheid, maar de bureaucratie hier werkt ook niet erg mee denk ik. Ik ben inmiddels langs een bureau gegaan waar ik heel snel en efficiënt werd geholpen. Ik had van tevoren online een afspraak gemaakt om het visum in m'n paspoort te laten stempelen, en daar heb ik goed aan gedaan. Toen ik aankwam stonden er namelijk tientallen mensen in de rij en was het best wel een chaos. Maar later bleek dit best een georganiseerde chaos. Ik moest eerst naar een kamertje waar ik in de rij moest gaan staan om een nummer te krijgen en vervolgens met dat nummer naar een andere kamer, waar er van die borden stonden zodat je wist wanneer je aan de beurt was. Toen het mijn beurt was moest ik al m'n documenten afgeven, even vijf minuutjes wachten, en klaaaar! Ik had om 12.00 een afspraak en om 12.11 stond ik weer buiten. Netjes toch!

Maar daar blijf het natuurlijk niet bij. Ik moet nu met die stempel in het paspoort weer naar een andere plek om het geldig te laten verklaren ofzo en dan met die verklaring weer naar een andere plek om m'n Chileense ID-kaart aan te vragen. Rekening gehouden met mijn luiheid/vergeetachtigheid en de bureaucratie, zal die ID-kaart misschien nét klaar zijn voordat ik m'n laatste opdracht moet inleveren, op 1 december. Zo raar dat ik gewoon al bijna klaar ben met studeren! Nog maar heel even en dan is het studeren alweer klaar en kan het reizen beginnen :D :D :D

Ik heb vorige week m’n ticket naar Patagonië (het zuiden van Chili en Argentinië) geboekt. 2 December vertrekken we met het vliegtuig naar Punta Arenas, om daar vervolgens tot en met de 14e te reizen. Als zij de 14e naar huis gaan, pak ik het vliegtuig naar Puerto Montt, een stad een stukje noordelijker. Ik ga dan met de bus via verschillende steden steeds verder naar het noorden, totdat ik met kerst weer terug in Santiago ben. Waarschijnlijk vier ik kerst samen met een Nederlandse vriendin en haar broertje en moeder, die op bezoek komen. Erg fijn dat ik kerst niet alleen hoef te vieren! Het wordt sowieso een beetje een gekke kerst, omdat het hier zo rond de 30 graden is dan. Voor mij wordt het dit jaar dus sowieso geen witte kerst haha. Ik weet nog niet precies wat ik in januari ga doen. Ilse (een Nederlands vriendinnetje van hier) en ik willen heeeeeeeeel graag naar Colombia, maar de tickets zijn nog best prijzig, dus we zijn elke dag aan het kijken of we iets vinden dat enigszins te betalen is. Zo niet, dan ga ik waarschijnlijk naar Argentinië/Brazilië. Het wordt nog even afwachten dus!

In december dus naar het zuiden, en afgelopen weekend naar het noorden. Ik heb echt een fantastisch weekend gehad, alles was zo onwijs mooi en leuk. We vlogen donderdagmiddag om drie uur ’s middags, zouden twee uur laten landen en dan nog anderhalf uur met een taxibusje. Maar voordat we vertrokken, werd het nog even flink stressen. We zouden eigenlijk met z’n drieën gaan, maar m’n vriendin die reageerde de hele dag al niet op m’n berichtjes en ruim een uur voor vertrek werd ik toch wel een beetje zenuwachtig en heb ik haar verschillende keren gebeld en bleek dat ze uiteindelijk toch niet mee zou gaan. Gelukkig heb ik het heel gezellig gehad met David. (Voor de nieuwsgierige lezers: nee, hij is niet m’n vriend, scharrel of wat dan ook, gewoon een goede vriend).

We zijn donderdag lekker uit eten geweest en hebben verder de hele avond lopen stuntelen met welke tours we wilden gaan doen. Uiteindelijk waren we eruit en besloten we vrijdag twee kleine tours te doen, zaterdag een lange en zaterdagnacht/zondagochtend nog één. Gelukkig kende David iemand bij een touroperator dus we hebben de tours allemaal wat goedkoper gekregen. (Maar natuurlijk ben ik alsnog blut). Vrijdagochtend hebben we gesandboard in de Valle de la Muerte, de Dode Vallei. Eerst moesten we een hele steile en hoge heuvel oplopen met ons board op onze rug en grote, zware laarzen aan, in de brandende zon op iets van 2500 meter hoogte, dus het was heel zwaar, maar als je boven was had je wel een mooi uitzicht over de vallei! Maar dan kwam het volgende probleem: je moest de berg ook weer af!!! De eerste keer stond ik echt te trillen op m’n benen, ik vond het echt doodeng, het was zo steil en hoog! Ik was bang dat ik heel hard zou gaan en daarna heel hard op m’n gezicht zou gaan (geen irreële angst, dat was zat vaak gebeurd in Perú). Gelukkig zag ik de een na de andere als een slakje en stuntelend naar beneden gaan, dus ik kreeg iets meer moed. Natuurlijk ging er bij mij weer wat mis (of nja eigenlijk ging het dus goed), en ging ik als enige keisnel! Maaaaarrrr niet gevallen!! Ben toch wel een beetje trots.

’s Middags zijn we naar de Valle de la Luna geweest, de Maanvallei. Wat is dat prachtig zeg!! Het enige zinnetje wat ik volgens mij de hele tijd uitkraamde was dat het het mooiste was wat ik ooit in m’n leven gezien had. Dat was ook echt zo, het was oprecht het mooiste wat ik ooit gezien heb.
…. Al begon ik de volgende dag te twijfelen, want we hebben nog zoveel andere mooie dingen gezien!! Ongelooflijk. Het heeft niet echt zin om het te beschrijven, het beste is om m’n foto’s te bekijken die op Facebook staan. De tour begon zaterdag om 7 uur, best vroeg en koud. Voor de rest was het trouwens lekker tussen de 25 en 30 graden overdag, met een helderblauwe lucht en een stralende zon. (Nog iets om trots op te zijn, ik ben amper verbrand! Op 21e jarige leeftijd kan ik eindelijk zeggen dat ik goed om kan gaan met zonnebrandcrème). We hebben de hele dag tot ongeveer half 6 rond gesjeesd in de woestijn, waarbij we af en toe op prachtige plekken stopten, waar we dan foto’s konden maken en even een half uur of uurtje konden rondlopen. Het was een fantastische dag, het enige wat de pret enigszins drukte waren de Franse toeristen. Er waren twee Franse stellen, een ouder paar en een jonger paar en onze gids die vloeiend Frans sprak. Prima als je onderling Frans spreekt, maar zorg er voor dat uiteindelijk iedereen het begrijpt. Zo liet de gids bijvoorbeeld een foto zien tijdens het rijden en vertelde er iets over tegen het oudere echtpaar op de eerste rij en in plaats van dat zij die foto doorgaven aan David en mij op de tweede rij, gaven ze de foto door aan de derde rij en begonnen vrolijk met hen in het Frans te ratelen. Uuuuh mogen wij het ook zien en horen? Zo ging het de hele dag, dus dat was vaak wel irritant. Gelukkig kon het andere Franse echtpaar wél Engels, of nja, ze probeerden iig contact met ons te leggen af en toe en sprak de gids ook heel vaak Spaans met ons. Hoewel het irritant was, heeft het onze dag niet kunnen beïnvloedden, daar was alles veel te prachtig voor! Oh en het Franse gedeelte had ook nog twee goede elementen. Zo hebben we heerlijk ontbeten met een Frans stokbroodje en marmelade en ik ben er achter gekomen dat m’n Frans toch nog iets beter is dan ik had gedacht, ik kon het best vaak verstaan. (Nog iets om trots op te zijn, nou nou).

Na twee dagen vol met tours, mooie indrukken en heel weinig slaap, zouden we zondagochtend om 4 uur een tour beginnen die tot 12 uur zou duren. Maar we zouden niet alleen heel weinig slapen, we zouden het ook nog een ijs en ijskoud krijgen en we zouden op 4300 meter hoogte komen. De vorige dag zijn we ook tot de 4200 meter gekomen, en dat was zelfs al heel fris, met die ijzige wind, dus we zagen er heel erg tegen op om dat om 4 uur ’s ochtends te “moeten” doen. We hebben uiteindelijk na lang overleggen en rondvragen of het de moeite waard was (iedereen zij van niet), besloten om niet te gaan. David was bang om weer hoogteziek te worden, wat hij heeeel erg was geweest in Bolivia, en ik was vooral bang voor de kou (ik had weer eens te weinig kleren mee genomen en ik heb geen sjaal of handschoenen. Die ga ik zéker wel even kopen voor Patagonië) en had ook geen zin om voor de derde nacht maar weer vier of vijf uurtjes te kunnen slapen.

We besloten in plaats daarvan ’s avonds uit te gaan en de volgende dag het schattige, kleine dorpje San Pedro de verkennen. Het uitgaan werd bij mij niet zo’n succes, ik lag om elf uur ofzo al in m’n bed haha. Er was trouwens de eerste nacht een hele groep uit Manchester en de tweede en derde nacht een groep uit Nederland, dat was allemaal heel gezellig!
Zondag dus vooral gechilld in de zon op het plein in het dorp en een beetje rondgekeken en om vijf uur werden we opgehaald met de taxi naar het vliegveld. David vloog een uurtje eerder, dus ik moest nog ff wachten. Uit eindelijk was ik om 1 uur ’s nachts weer in Santiago. Zo jammer dat het weekend voorbij was :( :( :(
Wannttt nu begint het studeren…………………….
Dinsdag moet ik van een van m’n vakken m’n eindessay inleveren en presenteren en donderdag heb ik een tentamen. Gelukkig loop ik helemaal op schema en word ik niet afgeleid door het warme weer en allerlei andere dingen. NOT. Wat een drama dit. Donderdag heb ik dus m’n tentamen en dan zijn ’n colleges al gewoon over! De tijd vliegt!! Ik moet 1 december nog iets inleveren, maar dan ben ik klaar en heb ik eeeeeeeeindelijk de zomervakantie die ik in juli al had willen/moeten hebben. Ben er hard aan toe!!

Lieve groetjes,
Lisa