(Poging tot) samenvatting van anderhalve maand

Hoi allemaal!

Oeps, beetje lang geleden. Ik had mezelf voorgenomen om minstens om de twee weken te schrijven, maar ik had het de afgelopen tijd even te druk met school en feestjes. Plus dat ik het elke keer uitstelde en hoe langer ik wachtte, hoe minder zin ik er in kreeg, met als resultaat dat ik nu dus moet gaan proberen om anderhalve maand te gaan samenvatten. En ik was net goed bezig, sluit Chrome zich ineens zelf af. (Oké, ik weet dat alleen oudere mensen zeggen dat de computer iets doet, maar ik was het niet, echt niet.)

Laat ik beginnen met iets wat dus al heel lang geleden gebeurd is, maar heel indrukwekkend was: aardbevingen. In meervoud, ja. Zoals jullie allemaal wel weten (en zo niet, foei! ga eens vaker het nieuws kijken of lezen) heeft hier woensdag 16 september een hevige aardbeving plaatsgevonden. Misschien ben ik de enige, maar ik dacht altijd dat een aardbeving gewoon een paar seconden of minuten duurde en dat dat het dan was. Oké, misschien een paar naschokken maar meer niet. Blijkt dus ff helemaal anders te zijn.

Toen de eerste schok te voelen was in Santiago, had ik helemaal niets door gek genoeg. Ik liep gewoon op straat en ik zag ineens allemaal mensen stilstaan en rondkijken, dus deed ik dat ook maar, zo solidair als ik ben. En toen ineens voelde ik de grond een beetje bewegen, een gek gevoel maar ik vond het vooral heel cool. Ik heb altijd al gezegd dat ik een keer een aardbeving wil mee maken (een hele lichte waar natuurlijk geen dode of gewonden bij vallen!), gewoon om dat gevoel een keer mee gemaakt te hebben. Ik vond het dus wel vet en appte meteen iedereen dat ik dan eindelijk een aardbeving/schok had meegemaakt. Niet wetende hoe erg het ging worden...

Ik liep daarna naar huis en nam doodleuk de lift, iets wat je natuurlijk nooit moet doen, maar wist ik veel, ik dacht dat het al voorbij was. Maar toen ik op m'n kamer kwam begon het pas. Waar ik dus dacht dat een aardbeving enkele seconden of minuten duurde, duurde deze zeker wel en uur. Een uur waarin het hele gebouw constant op en neer bewoog, spullen van en uit m'n kast donderden en alles krakende en scheurende geluiden maakte. Het was absoluut geen fijn gevoel, maar echt bang was ik gelukkig niet. Ik had wel door dat het wel redelijk heftig was, maar dat er niet echt iets kon gebeuren. Behalve op één moment, waar het schudden zo heftig was dat ik onder m'n bureau ben gekropen en een paar seconden toch wel ff bang was dat m'n hele gebouw in elkaar zou storten. Toen die schok afgelopen was ben ik wel even snel naar buiten gerend, maar na een paar minuten was ik weer gekalmeerd en ben ik toch weer terug naar binnen gegaan. Uiteraard met de trap dit keer.

Toen ik de TV aanzette hoorde ik dat het epicentrum niet in Santiago lag maar aan een stad in de kust en dat er een tsunami alert was. Achteraf hoorde ik dat Chili het snelste land ter wereld is wat betreft van evacueren en dat is gebleken, want er zijn 1 miljoen mensen geëvacueerd binnen enkele uren, wat er gelukkig voor heeft gezorgd dat er weinig doden zijn gevallen, maar helaas wel veel schade.

Die avond zijn we gewoon gaan stappen, want het was gelukkig weer rustig. Maar de hele week erna hebben we in totaal 500 (!!!!!!) naschokken gehad. Sommige waren zo miniem dat ik me afvroeg of het nou een vrachtwagen was die langskwam, dat ik zelf tegen de tafel had aangestoten, dat ik het me gewoon inbeeldde of dat het écht een aardbeving was. Maar sommige waren wel heel heftig, waaronder één met 6.5 op de schaal van Richter met als epicentrum Santiago. (Als m'n natuurkundeleraar dit zou lezen zou ie echt boos worden, want hij vond het altijd onzin om 'op de schaal van Richter' te zeggen, omdat er geen andere schaal bestaat bij aardbevingen dus is het logisch dat je de schaal van Richter gebruikt. Hij was echt een eikel trouwens.)


(Even de tekst kopiëren voor het geval Chrome zichzelf weer afsluit)

Oké ff over m'n studie dan. Volgens m'n ouders de reden dat ik hier ben. Volgens mezelf niet per se de reden waarom ik hier ben. Ik heb besloten één vak te laten vallen, omdat ik na twee maanden gewoon nog steeds geen idee had waar die vent het over had. Plus dat we zóveel moesten doen (bijvoorbeeld drie boeken lezen voor één klein deeltentamen) dat het me een beetje iets te veel stress bezorgde. Ik volg nu nog maar twee vakken, maar heb het alsnog druk. Ik heb bijna elke week wel een essay, tentamen of presentatie. Maar het gaat wel prima gelukkig!

Reden waarom ik hier volgens mij ben: Spaans verbeteren en andere mensen, cultuur en landen/plekken leren kennen. Uuuh ja, het is maar goed dat ik hier nog even zit want deze doelstellingen heb ik nog niet helemaal behaald. Chilenen zijn echt een apart soort mensen binnen Latijns-Amerika, om het even zo te zeggen. Het is heel moeilijk om vriendschappen met ze te sluiten. Ik woon met vier Chilenen in huis, maar verder dan hun plannen voor het weekend en het weer kom ik niet echt. En bij m'n klasgenoten kom ik niet verder dan een 'hola' of 'Mag ik een blaadje want ik ben m'n schrift vergeten" (Ja, dat is me al vaak gebeurd.) Resultaat: ik heb alleen maar internationale vrienden. Wat zeker heel leuk is, maar het zijn vooral Europeanen en Amerikanen. We spreken wel Spaans, maar schakelen ook heel snel over op het Engels als het even te moeilijk wordt. Ik heb dus nog niet echt het gevoel dat m'n Spaans vooruit gaat, wat ik wel heel jammer vind. Gelukkig heb ik wel een paar latino vrienden, en mn werk, waar k wel Spaans kan spreken.

Ook qua reizen heb ik helaas nog niet veel gedaan, maar hopelijk komt daar verandering in zodra m'n studie klaar is (wat eind november al is!)
Ik ben wel een paar weken geleden in Talca geweest en van daar uit naar een natuurpark, waar ik 9 uur gewandeld heb. 9 uur ja. Ik was kapot op het eind (of eigenlijk halverwege al.) Ik liep samen met een groep Chilenen die mega snel liepen, bijna geen pauze hielden en als ze pauze hielden gingen ze met z'n allen wiet roken. Ik zou er eigenlijk niet meer van op moeten kijken, want men rookt hier zoveel wiet. Het is zo'n beetje het eerste wat men roept als ik zeg dat ik uit Nederland kom, maar ik denk echt dat de gemiddelde Chileen meer wiet rookt dan de gemiddelde Nederlander. Eén van de jongens had ook nog een pilletje geslikt en werd helemaal agressief en liep de hele tijd weg, dus het was één dolle boel.

Waar het ook een dolle boel is, zijn de feestjes hier. Zoals iedereen wel weet ben ik een groot fan van Spaanse muziek (reggaeton, salsa enz) dus ik heb het helemaal m'n zin hier in de discotheken! Elke woensdag is er ook een feest voor buitenlandse studenten, wat ook erg leuk is. Alleen de volgende morgen wanneer ik om tien uur in de les moet zitten is het iets minder prettig.

5 t/m 8 november ga ik naar de droogste plek op aarde: de Atacamawoestijn. Het is zó mooi daar, als ik de foto's mag geloven. Daarover meer in m'n volgende blog!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx