Torres del Paine

Lieve allemaal,

Sorry dat jullie weer zo lang op een blog hebben moeten wachten en dat dit blog naar verwachtig dus mega lang zal zijn (of misschien ook niet wat ik irriteer me nu al aan dit toetsenbord).

Op dit moment zit in een internetcafé in Pucón, (waarschijnlijk tevergeefs) te wachten op het moment dat de zon weer gaat schijnen. De laatste dagen heb ik nogal pech met het weer, en met allerlei andere dingen. Korte samenvatting: van kou en wind naar iets warmer maar regen, al een week last van m´n knie waardoor ik weinig kan doen, terwijl dit hét gebied is voor de wandelingen (daarna ook nog van de trap gevallen, wat het ook niet beter maakte), en gisteren ontdekt dat ik m´n pinpas kwijt ben. Gaat lekker dus! Gelukkig is voor alles een oplossing: ik heb geld kunnen krijgen van de Nederlandse werkneemster in m´n hostel, zodat ik het iig tot Santiago kan redden waar m´n andere bankpasje ligt, en voor het feit dat het slecht weer is en ik weinig kan lopen bestaat gelukkig thee met taart in een gezellig cafeetje, die hier overal ruimschoots aanwezig zijn.Uiteindelijk vermaak ik me dus prima.

Oké nu ff een grote sprong terug in de tijd. De een na laatste dag voordat de maand verstreken zou zijn waarin ik m´n visum geldig moest laten verklaren, besloot ik het even te gaan regelen. ¨Even¨, was in ieder geval de bedoeling, want ik had het erg druk met ´mn eindopdracht waar ik nog amper iets voor had en waar ik nog steeds geen reet van snapte. Dat is uiteindelijk heel lastminute goed gekomen. Althans, ik heb het ingeleverd, het cijer heb ik nog niet. Maar m´n visum dus. Ik had gehoord dat er nogal rijen kunnen staan bij het kantoor, dus ik besloot om precies op openingstijd er te zijn. Jullie kennen me, ik kwam natuurlijk tien minuten te laat, maar toch, je zou denken dat dat toch ook prima op tijd zou zijn. Niet dus, ik schrok me een hoedje toen ik aankwam en de mega lange rij zag die buiten stond. Uiteindelijk viel het mee en was ik binnen een uur binnen, maar daar ging de rij natuurlijk gewoon door. Ik werd ineens uit de rij geplukt met een paar mensen, omdat ik mn documnten eerst moesten kopieren. Daarna mochten we vooraan in de rij aasluiten, dus dat was wel makkelijk. Vervolgens wel een tijd moeten wachten totdat er iemand kwam die ons een nummertje kon geen zodat we weer in een andere rij konden wachten. Ik denk dat ik uitendelijk na drie uur weer buiten stond, met eindelijk een geldig visum op zak! Ik heb m´n chileense ID kaart aangevraagd en die komt precies een dag nadat ik naar Colombia ga (-.-), dus ik kan m pas ophalen als ik terug ben. Dat bekent dat ik precies 3 dagen in het bezit ga zijn van m´n Chileense ID, aangezien je m bij vertrek moet inleveren.

Ondertussen was ik dus nog bezig met m´n allerlaatste essay, over Che Guevara. Interessant natuurlijk, maar wel lastig. Ik heb het voor elkaar gekregen om m dinsdagavond laat af te krijgen, de avond voordat ik op reis zou gaan. Gelukkig vertrok ik woensdag pas om 10 uur ´s avonds, dus ik had de hele woensdag om als een malle alle benodigdheden voor m´n reis te kopen, m´n tas in te pakken, m´n kamer schoon te maken en nog even met de familia te klessebesse. Volgens mij ben ik in m´n hele leven nog nooit zo efficient geweest.

De reis begon goed, maar niet heus. We zouden allemaal bepakt en bezakt met de metro (er is niets iriritanters dan dat, maarja, goedkoop!) naar het busstation komen en vanuit daar met de bus naar het vliegveld. Door een lekkere miscomunnicatie stonden m´n vriendinnen op een ander busstation dan ik, dus de reis begon alleen haha. Gelukkig werden we op het vliegveld snel herenigd en kon onze reis naar Patagonia beginnen! Het was bijna vier uur vliegen, waardoor we rond 2 uur ´s nachts op het vliegveld in Punta Arenas aankwamen. We hadden besloten om op het vliegveld te slapen en de eerste bus om zeven uur naar Puerto Natales te pakken. Wonder boven wonder heb ik een klein beetje kunnen slapen op de harde vloer, maar toch waren we alledrie kapot toen om zes uur de wekker ging. Natuurlijk was er geen taxi te bekennen en was de eerste bus al vol, dus uiteindelijk haden we om negen uur de bus. Hoewel ik sinds de vorige dag 7 uur ´s avonds niets meer gegeten had, bestond het ontbijt uit koekjes, chips en fanta, het enige wat we konden krijgen op de busterminal. De rest van onze trip heeft nou ook niet bepaald bestaan uit het eten van normaal goed voedsel. (Wat ik nu nog steeds keihard aan het inhalen ben natuurlijk)

We kwamen in de middag aan in Puerto Natales en na een korte siesta zijn we naar een winkel gegaan om al onze spullen te huren voor de trekking. Toen ik alles bij elkaar zag schrok ik me rot en vroeg me heel hard af hoe we dat in onze drie backpacks konden proppen. Want naast de tent, slaapmatjes, slaapzakken, gasflesse en kookgerei hadden we ook nog eten voor vijf dagen dat we mee moesten slepen. Uiteindelijk viel het gewicht best wel mee en hebben we het goed kunnen volhouden alle dagen.


Ons plan was om de W route in het Nationaal park Torres del Paine te lopen. Voor de sportieve mensen onder ons, echt een aanrader!! Het is zooooo mooi en zo verschillend. Om de paar uur loop je weer in een totaal ander landschap en alles is gewoon prachtig. Ik ga proberen zo snel mogelijk mn duizenden foto´s op Facebook te plaatsen, tot die tijd moeten jullie me maar op m´n woord vertrouwen.

De eerste dag vertrokken we ´s ochtends vroeg met de bus die ons in iets van twee uur ofzo naar het park bracht. Eenmaal aangekomen bij de entrada wenste ik voor de honderdste keer dat ik m´n visum in Nederland had geregeld zodat ik nu gewoon m´n Chileense ID had gehad. Chilenen betaalde namelijk 5000 pesos, terwijl ik 23000 moest betalen, best een verschilletje dus.. Na een ellenlange (ellelange? waar is m´n Nederlandse autocorrectie nou?) video over wat we allemaal wel en niet mochten doen, pakten we weer een andere bus,en toen kon eindelijk de awndeling beginnen. De eerste dag was denk ik meteen het zwaarst. We zouden vier uur wandelen naar ons kamp, daar de tent opzetten en dan zonder spullen naar een mirador (uitkijkpunt) lopen. Omdat het al even geleden is weet ik het niet meer precies, maar ik geloof dat wij er in plaats van vier uur, zes uur over gedaan hebben. Maar het was ook behoorlijk zwaar! En we waren natuurlijk zo onvoorbereid als maar zijn kan, niemand van ons had getraind. (Het enige wat ik voorbereid had was m´n haar. De laatste paar dagen had ik het minder vaak gewassen om het voor te bereiden op het feit dat ik vijf dagen lang niet kon douchen en dus m´n haar niet zou kunnen wassen). We kwamen na een heftige klim uit bij een refugio waar ze ook campingplekken hadden. We twijfelden even of we daar onze tent zouden neerzetten, maar toen we hoorden dat het volgende kamp gratis was en deze niet, besloten we verder te gaan. Stelletje arme studenten dat we zijn. Het zou maar een uurtje zijn en tevens veel makkelijker dan de weg die we gekomen waren. Nou niet dus!!! Ergens midden in kreeg ik een energiegebrek en voelde ik me helemaal niet goed meer, maar gelukkig was daar pure chocola en voelde ik me een stuk beter! Het gebeurde iedere dag wel minstens een keer dat er iemand ff doorheen zat, maar gelukkig hadden we heel veel energierijk en lekker eten zoals Snickers, pure chocola, energierepen, gedroogd fruit en noten.

De eerste dag hebben we denk ik in totaal zo´n zeveb uur gelopen. Het uitzicht bij de mirador, het uitzicht op de torres, was prachtig en natuurlijk uiterst geschikt voor een uitgebreide fotoshoot. Jammer alleen dat je er na één dag al zo verwilderd uitziet en dat geen make up fenomeen doet ook niet zo goed meestal.

De tweede dag was een mega lange dag, waar we volgens mij acht of negen uur gelopen hebben. We kwamen er al snel achter dat de afstand en tijden op de borden en kaarten totaal niet klopten. Dat is soms heel vervelend, vooral als je er helemaal doorheen zit en je leest dat je er bijna bent, en het vervolgens alsnog anderhalf uur duurt. Ik merkte dat ik gekgenoeg naarmate we meer liepen, ik meer energie kreeg. ´s ochtends was ik vaak niet vooruit te branden en deed alles nog pijn. Ik was elke ochtends mega chagrijnig en vroeg me honderd keer af waarom ik in vredesnaam had kunenn bedenken dat vijf dagen wandelen en slapen in een te kleine tent in een nog veeel te kleine slaapzak, een goed idee was. Iets later begon ik verveeld te raken en weer een tijdje later had ik ineens superveel energie en vond ik alles leuk en prachtig en liep ik vol goede moed de steile bergen op.

De derde dag was een redelijke korte wandeling na het volgende kamp en kregen we voor het eerste te maken met het extreme weer. Het begon als een malle te waaien! De camping was volledig in het bos, wat met de wind soms wel zorgde voor angstige momenten. Ellie had innmiddels heel wat blaren op haar voeten verzameld, dus zij besloot niet mee te gaan met de korte wandeling di Ana en ik gingen maken naar een ander uitkijkpunt. Het was maar goed dat we onze backpack in het kamp hadden achtergelaten, want het was behoorlijk klim en klauterwerk, waarbij we regelmatig achterom keken en vroegen hoe we in vredesnaam terug konden komen. Dat zijn de leukste wandelingen vind ik.

De vierde dag werd helaas ook een korte dag, omdat de harde regen, wind en de bewolking het ons moeilijk maakte. Ik baalde hier erg van, want ik had me het meest verheugd op het meer dat we de vierde en vijfde dag zouden gaan zien. Ik had al verschillende foto´s gezienvan het meer met de prachtige bergen op de achtergrond. Maar door de regen en bewolking kon ik me amper voorstellen dat de plaats waar ik nu was, de plaats was van de foto. Nu nog steeds baal ik er van dat ik het niet heb kunnen zien en geen mooie foto´s heb kunnen maken, hoewel ik natuurlijk genoeg andere mooie dingen heb gezien! Mar toch, heb blijft balen. De vierde dag hebben we na het bereiken van het kamp dus niet meest gedaan en helaas de vijfde dag ook niet meer. We besloten door het slechte weer de catamaran in de ochtend te nemen, maar we misten ´m (typisch). Dat was niet heel erg, want we hadden dit keer een fantastisch kamp. In totaal hebben we vier nachten gekampeerd, waarvan we twee keer een gratis kamp hadden dat heel simpel was en twee keer een kamp waar ze ook een refugio hadden dus die was wat luxer. Bij ons eerste kamp was een soort waterpomp waar we water konden tappen,1 redelijk schone wc en een open schuur waar we beschut konden koken. Onze tweede nacht sliepen we in een kamp waar een eenvoudige refugio was en waar we een lekkere cola en chips konden kopen, en waar we banken hadden in een eetlokaal. Het derde kamp was absoluut het primitiefst en het veschrikkelijkst. Dat was het kamp in het bos waar het zo hard waaride, dus ik heb het de hele avond ijskoud gehad (gelukkig niet ´s nachts, man wat zijn die slaapzakken warm). Er was een klein schuurtje waar je kon koken maar die wss zo klein en vol dat we op de grond moesten koken en eten. De wc was mega vies en water halen deed je met gevaar voor eigen leven in een hele heftige rivier, balancerend op een rots en je vasthoudend aan boomwortels. Ik was dan ook meeeeeeeeeeega blij toen we dit kamp achter lieten en na de harde regenbui aan kwamen in het allerbeste kamp ooit. Het allerfijnste was dat alle ruimtes afgesloten waren en verwarmd! Dat hadden we nog noit gehad en na alle kou was dat zeer welkom. Ook was er een supermark, waar we wat lekkere dingen konden kope. De dikke, kleverige havermout zonder smaak als ontbijt kwam onze neus wel uit, evenals de way too zoute noodles en risotto zonder smaak.

Het was heel erg leuk om een keer zo primitief te leven en je merkt wel dat je minder nodig hebt dan je denkt, maar tegelijkertijd ook dat het fijn is als je ze toch weer hebt. Zo vind ik het nu prima om af en toe een douche over te slaan, maar als je dan weer lekker je haren kan wassen is het toch weer heerlijk! En het eten tja, het was heel eentoning maar omdat je zo honger had steeds was het eigelijk wel heel lekker. En zoals ik al zei, ik ben het nu lekker aan het inhalen met m´n taart en lekkere ontbijtjes en pizzas. (Ja mam ik weet het, ik ben waarschijnlijk aan het aankomen) Maar al met al kan ik de W in Torres del Paine aan iedereen aanraden. Het is prachtig, fantastich, zwaar, primitief, luxe, makkelijk én moeilijk, en dat allemaal in een trip! Het was voor mij absoluut een ervaring om nooit meer te vergeten!

Om dat ik zie dat dit blog nu wel heeel lang aan het worden is en omdat ik écht geen zin meer heb (ben al anderhalf uur aan het typen), schrijf ik in m´n volgende blog verder over m´n reis. Ik kan natuurlijk niet beloven dat die snel gaat komen, maar ik ga het proberen. Ik heb nog een een dag in Pucón en dan ga ik terug naar Santiago, waar ik kerst ga vieren. En na kerst op naar Colombia!!!

Veel liefs,
Lisa